Odszedł Adam Górny

Adam Górny urodził się 25 września 1931 r. w Rozalinie koło Konina. Zmarł 6 listopada 2022 r. Ceremonia pogrzebowa odbyła się 9 listopada na cmentarzu parafialnym w Górze.

Niemcy w 1940 r. wywieźli go z rodzinnego Rozalina. On i jego rodzina trafiła do wówczas niemieckich Sicin. Polacy musieli nosić żółto-fioletowe naszywki w kształcie rąbu z literą „P”. W 1942 r. rozpoczął pracę w miejscowej kuźni. Tamtym czasom poświęcił wspomnieniową książkę „Z literą »P« na piersi” (Góra 1995).

Jego aktywność zawodowa była związana z górowską mleczarnią. W 1953 r. rozpoczął tu pracę jako pracownik fizyczny. Podczas jubileuszu stulecia tego zakładu w 2000 r. odnotowano pięciu pracowników z najdłuższym stażem, wśród nich był Adam Górny. W latach 1954-1976 pełnił funkcję przewodniczącego rady zakładowej. Z inicjatywy rady i jej przewodniczącego w 1969 r. wybudowano zakładowy ośrodek wypoczynkowy w Boszkowie. Początkowo były dwa drewniane domki campingowe. W miarę upływu czasu był rozbudowywany. Nosił nazwę „Raj”.

Po powstaniu województwa leszczyńskiego nastąpiły zmiany organizacyjne spółdzielczości mleczarskiej. Uchwałą spółdzielni z województwa postanowiono powołać Wojewódzką Spółdzielnię Mleczarską w Lesznie. Z dniem 1 marca 1976 r. dotychczasowy prezes Bronisław Szczygieł odszedł na stanowisko wicewojewody, a dyrektorem zakładu mleczarskiego został Adam Górny. Po kilku latach w 1980 r. zadecydowano o utworzeniu z dniem 1 stycznia 1981 r. Okręgową Spółdzielnię Mleczarską. Na stanowisko prezesa 19 listopada 1980 r. wybrano Adama Górnego. Na tym stanowisku pracował do 2001 r. Wtedy jego miejsce zajął Stanisław Borysowski. W 1997 r. zmieniono nazwę na Spółdzielnię Mleczarską „Demi”.

W 1976 r. zaadaptowano budynki gospodarcze na stołówkę i obiekt na międzyzakładowy ośrodek zdrowia. W 1977 r. zakład mleczarski uzyskał prawo oznaczania masła znakiem »Q« oraz śmietany 18% znakiem jakości »1«. W 1978 r. powstała szklarnia ogrzewana woda wtórną z rurociągów technologicznych przeznaczona do produkcji warzyw dla własnej stołówki oraz tuczarnię trzody chlewnej w Czerninie

Górowska mleczarnia pod kierunkiem Adama Górnego trzykrotnie wygrała współzawodnictwo między zakładami przemysłu mleczarskiego, uzyskując pierwsze miejsce w kraju w latach 1978, 1979 i 1980. Zdobywając w ten sposób sztandar przechodni na własność.

20 lipca 1979 r. uroczyście wręczono sztandar za zajęcie pierwszego miejsca w współzawodnictwie w 1978 r.  Wówczas załoga otrzymała sztandar ufundowany przez dostawców mleka. Akademię poprzedziło otwarcie przedszkola przyzakładowego.

Powstało ono systemem gospodarczym. Zrobiono je na bazie drewnianego magazynku wyrobów mleczarskich. Przedszkolaki korzystały ze stołówki mleczarni i warzyw produkowanych w przyzakładowej szklarni. Był to ósmy oddział przedszkola nr 1 przeznaczony głównie dla dzieci pracowników mleczarni. 30 stycznia 1986 r. wybuchł pożar, który całkowicie zniszczył budynek. Dzieci rozmieszczono w innych przedszkolach. Natychmiast przystąpiono do odbudowy i 1 września 1986 r. dzieci powróciły do swojego przedszkola. Oddział istniał do jesieni 1990 r.

19 grudnia 1979 r. podczas sesji Rady Narodowej Miasta i Gminy w Górze powołano Społeczny Komitet Budowy Żłobka „Czerwony Kapturek”. Jego członkiem był Adam Górny jako dyrektor mleczarni, oprócz niego w jej skład weszło wielu innych dyrektorów górowskich zakładów. Wówczas to była powszechna praktyka. Liczono, że zasiadający w komitecie dyrektorzy pomogą w realizacji zadania.

3 listopada1983 r. na polecenie egzekutywy KM-G PZPR Społeczny Komitet Budowy Żłobka przekształcił się w Społeczny Komitet Budowy Przedszkola. Zgromadzone środki przekazano na konto budowy przedszkola. Nastąpiły zmiany w składzie prezydium i komitetu, ale Adam Górny był nadal jego członkiem.

Od 1974 r. na Wolinie rozpoczęła funkcjonować baza obozowej górowskich harcerzy, rozbudowywana przez przy pomocy zakładów, w tym mleczarni. Przestała istnieć w 2001 r.

W lipcu 1982 r. naczelnik na prośbę harcerzy przydzielił im starą rozwalającą się ruderę na ul. Staromiejskiej. Ówczesny komendant hufca Tadeusz Bogucki pozyskał instytucje i zakłady do tego, żeby z niej uczynić harcówkę. Realizację tego pomysłu wsparł Adam Górny jako prezes mleczarni i jako przewodniczący Miejsko-Gminnej Rady Przyjaciół Harcerstwa. 15 grudnia 1982 r. oddano harcówkę do użytku jako wspólne dzieło przyjaciół harcerstwa, zakładów pracy, miejscowych władz oraz harcerzy i instruktorów. W górowskim hufcu ZHP przez pewien czas tę datę traktowano jako „Dzień Harcerza”. Była ona związana z powstaniem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej i świadczyło o uznaniu ideowego kierownictwa tej partii nad ZHP.

Jeszcze wcześniej 3 grudnia 1982 r. prezydium Rady Chorągwi Leszczyńskiej uhonorowało m. in. Adama Górnego Złotą Honorową Odznaką »Za zasługi dla Leszczyńskiej Chorągwi.

W połowie lat 80. Adam Górny był przewodniczącym Społecznego Komitety Budowy Pomnika Wdzięczności  Wyzwolicielom i Pionierom Ziemi Górowskiej. 28 stycznia 1985 r. z jego udziałem dokonano wmurowano akt erekcyjny,  9 maja – uroczyste odsłonięcie. Tego aktu dokonali I sekretarz KW PZPR w Lesznie Jan Płóciniczak, I sekretarz KM-G PZPR w Górze Stefan Jankowiak i Adam Górny w towarzystwie uczennicy LO Elżbiety Flig i pionierów – Adolfa Popławskiego, Stanisława Wilka, Jana Hołojdy i Władysława Buczka. Obecnie ten pomnik nosi nazwę Pomnik Wdzięczności.

Pod koniec lat 80. XX wieku stanął na czele prezydium komitetu obchodów 690 rocznicy nadania praw miejskich oraz 700-lecia ławy miejskiej. Jednak do nich nie doszło. Był członkiem komitetu obchodów 700-lecia Góry w 2000 r.

Aktywność społeczna Adama Górnego po 1990 r. nie zmalała.  Członkowie Towarzystwa Przyjaciół Grodna i Wilna wielokrotnie wyjeżdżali na Wileńszczyznę (również z nimi jeździł Adam Górny) z darami dla tamtejszych Polaków. Adam Górny kilkakrotnie wspierał ich darami, gościł zespoły ludowe „Połuknianie” i „Troczanie” oraz dzieci w Salkiennikach w ośrodku wypoczynkowym „Raj” w Boszkowie.

Na zdjęciu prezes Towarzystwa Przyjaciól Grodna i Wilna Jerzy Jakuczun oidczas jubileuszu 25-lecia działalności dziękuje Adamowi Górnemu za pomoc dla Polaków na Wileńszczyźnie.

Pod koniec 1997 r. górowska Unia Wolności zorganizowała spotkanie przedstawicieli samorządów, organizacji politycznych i społecznych gmin Góra, Jemielno, Niechlów i Wąsosz oraz przedstawicieli zakładów pracy i mieszkańców w sprawie reaktywowania powiatu górowskiego. Zaproponowała stworzenie grupy zainteresowanej popieraniem idei utworzenia powiatu górowskiego. Powołano komitet, w którego skład wszedł m.in. Adam Górny.

Adam Górny od 1 lutego 1960 r. był członkiem PZPR. Pełnił w niej różne funkcje (m.in. członek Komitetu Miejsko-Gminnego), w 1981 r. był delegatem na IX nadzwyczajny zjazd PZPR, w 1983 r. delegatem na wojewódzką konferencję sprawozdawczo-wyborczą. 

W 1984 i 1988 r. wchodził w skład Rady Narodowej Miasta i Gminy Góra. 30 czerwca 1988 r. podczas pierwszej inauguracyjnej sesji zgłoszono dwu kandydatów na stanowisko przewodniczącego rady, z sali - trzeciego. Jednym z kandydatów był Adam Górny. W wyniku trzykrotnego głosowania jego wybrano. Po zmianie ustrojowej w 1990 r. kandydował do Rady Miejskiej, m.in. w 2006 r. z listy „Samoobrony”. W latach 2009-2010 był radnym Rady Miejskiej.

Tak bogata aktywność Adama Górnego musiała być dostrzeżona i doceniona. 1958 r. – Brązowy Krzyż Zasługi. 1973 – Srebrny Krzyż Zasługi PRL. 1074 r. – Medal XXX-lecia PRL. 1978 r. – odznaka honorowa „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego”. 21 lipca 1978 r. na nadzwyczajne sesji Rady Narodowej Miasta i Gminy w Górze odznaczono go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. 28 września 1985 r. otrzymał Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.