Najwięcej o szpitalu i straży pożarnej

23 sierpnia 2017 r. o godz. 8.00 zebrali się członkowie Rady Powiatu na XX sesji. Jak zwykle zabrakło widzów. Obserwował obrady tylko jedne widz. Warto odnotować z kronikarskiego obowiązku, że chyba po raz pierwszy  pojawił się wójt gminy Jemielno Jan Ucinek.  Jeden z moich znajomych bardzo się zdziwił, że obradowaliśmy w czasie wakacji.

Stałym punktem obrad jest sprawozdanie z pracy zarządu powiatu. Radni dostają ją na piśmie. Niekiedy starosta omawia posiedzenia lub wydarzenia, których nie opisano w materiałach przekazywanych radnym. Zadałem dwa pytania i ta część sesji zajęła niemal godzinę.

W protokole z  posiedzenia zarządu 26 czerwca znalazła się lakoniczna informacja o tym, że Nowy Szpital ze Wschowy wyraził chęć prowadzenia szpitala w Górze. W pisemnym sprawozdaniu z pracy zarządu, które przekazano radnym, nie ma o tym ani słowa. Poprosiłem starostę Piotra Wołowicza o więcej informacji na ten temat. Potwierdził, że Nowy Szpital chce prowadzić szpital, ale musi czekać na rozwiązanie dwu kwestii. Pierwsza to status własnościowy budynku po szpitalu. Obecnie jest własnością spółka RASS od 2015 r. Sąd uznał za bezskuteczne zmiany właściciela i budynek powinien stać się częścią masy upadłościowej po Polskim Centrum Zdrowia, ale spółka RASS odwołała się od tego wyroku. Trzeba więc czekać na kolejne rozstrzygnięcie sądu. Druga kwestia to pieniądze. Narodowy Fundusz Zdrowia powinien ogłosić konkurs na prowadzenie szpitala w Górze. Wg starosty sprawa uruchomienie szpitala będzie możliwa jesienią.

W protokole z posiedzenia zarządu powiatu z 27 lipca zamieszczono zapis: „Dyrektor Domu Pomocy Społecznej we Wronińcu przedłożył do zapoznania się informację w zakresie postepowania administracyjnego związaną z kontrolą jednostki wykonaną przez KK PSP w Górze”. O tym oczywiście nie było o tym ani słowa w pisemnym sprawozdaniu z pracy zarządu. Poprosiłem starostę Piotra Wołowicza o wyjaśnienie, o co tu chodzi. W DPS’ie straż pożarna przeprowadziła kontrolę i uznała, że budynek nie spełnia jakichś warunków i dlatego stanowi zagrożenie dla życia pensjonariuszy. Nie zgodził się z tymi strażackimi ustaleniami dyrektor DPS’u i oddał sprawę do sądu. I wygrał. To krótkie wyjaśnienie wywołało burzę. Dla Kazimierza Boguckiego (Prawo i Sprawiedliwość) było niezrozumiałe, że jedna jednostka powiatowa występuje przeciw drugiej jednostce powiatowej, tym bardziej że takich jednostek mamy mało. Z kolei ja się dopytywałem, co by było, gdyby sprawę w sądzie DPS przegrał. Starosta Piotr Wołowicz stwierdził, że ciężko byłoby znaleźć pieniądze na usunięcie usterek wskazanych przez kontrolę strażacką, ale, gdyby byłaby kwestia być albo nie być DPS’u, pieniądze musiałaby się znaleźć.

Ryszard Wawer uznał, że za głęboko wchodzimy w tę sprawę. Myślę, że radny się mylił. Dyskusja toczyła się opierając się na kilku zdaniach wyjaśnienia starosty, bo nie mieliśmy okazji poznać materiałów źródłowych.  W trakcie dyskusji bowiem okazało się, że dyrektor DPS’u informację o sprawie wysłał do komisji zdrowia i komisji finansów.  Wg oświadczenia przewodniczącej komisji zdrowia Teresy Frączkiewicz nic do niej nie dotarło. Przewodniczący komisji finansów nie było, więc nie wiadomo, czy coś o tym wiedział. Starosta Piotr Wołowicz zadeklarował, że to wyjaśnimy.

W porządku obrad zajmowaliśmy się zmianą budżetu powiatu, przyjęliśmy sprawozdanie z działalności Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie, zmieniliśmy uchwałę w sprawie określenia zadań, na które zostaną przeznaczone środki Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych. Powiat dostał dodatkowo ok. 5 tys. zł, które zostaną przeznaczone na zadania z zakresu rehabilitacji społecznej, tj. na dofinansowanie zaopatrzenia w sprzęt rehabilitacyjny, przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze przyznawane osobom niepełnosprawnym.

Przewodniczący rady Jan Rewers odczytał list starosty powiatu chojnickiego z prośbą o pomoc. Starosta górowski uważał, że jest skierowana do osób chcących wesprzeć poszkodowanych. Radni opozycyjni (Grzegorz Trojanek, Kazimierz Bogucki i Michał Krochta) uparli się, że powinniśmy jako powiat pomóc powiatowi chojnickiemu. Przeważył głos  Michała Krochty, który przypomniał o tym, że po powodzi w 1997 r. nam pomagali, teraz powinniśmy się zrewanżować. Jednak okazało się, że nie wiadomo, czy możemy. Zakazuje to program naprawczy realizowany przez powiat. Po konsultacji z Regionalną Izbą Obrachunkową i po uzyskaniu pozwolenia będzie zwołania nadzwyczajna sesja i podjęta stosowna uchwala.

Na koniec obrad dowiedzieliśmy, dlaczego przybył wójt gminy Jemielna Jan Ucinek. Zaapelował on o naprawę dróg powiatowych na terenie gminy Jemielno.

Wojaże do Legnicy

Na sesji Rady Powiatu upominałem się o połączenie autobusowe z Wrocławiem, o czym napisałem „Autobus donikąd”. Problem ten jest szerszy i bardziej dokuczliwy. Na jednej z sesji radny Kazimierz Bogucki (Prawo i Sprawiedliwość) złożył interpelację „w sprawie połączeń komunikacyjnych i wszystkich kwestii z tym związanych i utrudnień, które ponosi nasza społeczność lokalna”.

Mówił o tym, że „chciałbym nawiązać do połączeń z Legnicą, gdzie nie ma żadnego połączenia, konkretnie mam na myśli legnicki ZUS”. Stwierdził: „byłem tam kilkakrotnie w tym oddziale ZUS, który sprawuje pieczę nad naszą jednostką na ul. Wrocławskiej i za każdym z tych pobytów zauważałem kilkanaście osób z Góry.” Dalej mówił: „ja już nie mówię o połączeniu, być może jest taka możliwość, ale mówię o tym, żeby może przybliżyć ten problem mieszkańcom, […] dlaczego ma jechać codziennie kilkanaście osób z Góry do Legnicy, do jednego orzecznika, czy nie warto byłoby odwrócić tę sytuację, że ta jedna osoba przyjedzie tutaj do Góry, czy tak trudno wygospodarować jeden pokój, gdzie by się takie wizyty odbywały, żeby tym ludziom ułatwić.”

Jednak Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie ma zamiaru iść na rękę. Na interpelację Kazimierza Boguckiego odpowiedział dyrektor oddziału ZUS w Legnicy Jerzy Ulewski.

Dyrektor ZUS’u stwierdził, ze „W ostatnich czterech miesiącach bieżącego roku – od stycznia do kwietnia – nasi lekarze przebadali średnio 1-2 osoby dziennie z Góry i powiatu górowskiego.” A lekarz orzecznik nie może przyjeżdżać do Góry ze względu na „racjonalną organizację” pracy i zgodną z procedurami pracę lekarzy orzeczników. Wyjazd do Góry spowodowałby brak „bezpośredniego nadzoru nad postępowaniem orzeczniczym”, brak „zwrotu kosztów podróży dla mieszkańców i osób towarzyszących zgłaszających się na badanie”, brak możliwości „przeprowadzenia badań konsultacyjnych przez lekarzy specjalistów Oddziału ZUS w Legnicy”.

W pewnych sytuacjach lekarz orzecznik może jednak przyjechać do Góry: „Wiemy, że nasi klienci  nie zawsze mogą osobiście – ze względów zdrowotnych – przyjechać na badanie. W takich przypadkach lekarze orzecznicy przeprowadzają badania w miejsca pobytu ubezpieczonego.”

Jest to wyjątkowo pokrętna odpowiedź, bo z niej wynika, iż lekarz orzecznik nie może przyjeżdżać (część uzasadnienia absurdalna) i może przyjeżdżać.

Nadgorliwość cz. 2

Jeszcze niedawno nad gazociągiem znajdowało się boisko (w pobliżu bloków mieszkalnych Towarzystwa Budownictwa Społecznego). Ponieważ gazociąg stwarzał zagrożenie, więc boisko zlikwidowano. Sprawa ta jest już zamknięta a to miejsce teraz porastają wysokie chaszcze. W związku z budową tego boiska toczyła się sprawa sądowa. Podczas rozprawy wystąpił biegły sądowy w zakresie organika gazowa, gazodynamika, eksploatacja urządzeń gazowych, przemysł gazowy. Przedstawił opinię w celu stwierdzenia, czy usytuowanie boiska w strefie ochronnej czynnego gazociągu DN-100 stworzyło lub mogło stwarzać zagrożenie narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu dla osób korzystających z obiektu. Jego opinia dotyczyła boiska, ale z powodzeniem można odnieść do ogródków działkowych.

Opinia odnośni się do dwu wątków – budowy boiska nad gazociągiem oraz korzystania z boiska. Nas będzie interesował ten drugi wątek.

W decyzji Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego o rozbiórce altanek i innych tego typu budowli na działach ogrodu „Relaks II” wskazywano na niebezpieczeństwo rozszczelnienia gazociągu, co mogłoby stworzyć zagrożenie zdrowia i życia. Opinia biegłego jest diametralnie inna.

„Jedyne zagrożenie, jakie może się pojawić to skutek ewentualnego znalezienia się w strefie ulatniającego się gazu, gdyby doszło do rozszczelnienia gazociągu w wyniku wyeksploatowania materiału i to akurat na obszarze boiska. Jednak prawdopodobieństwo tego zdarzenia jest bardzo male. Można tu na podobieństwo przywołać często występującą sytuację, w której gazociąg przebiega przez tereny rolne i prowadzi się bezpośrednio nad nim uprawy polowe przy użyciu maszyn i sprzętu rolniczego, zarówno w okresie przygotowywania uprawy jak i podczas zbierania plonów.” […] Należy zważyć, że eksploatująca gazociąg spółka realizuje ściśle określone procedury ograniczające praktycznie do zera możliwość powstania zagrożenia np. z tytułu nieszczelności gazociągu na danym odcinku. […] Także w przypadku przedmiotowego gazociągu, mimo wybudowania go w 1978 roku, prawdopodobieństwo awarii jest znikome. Znane są też biegłemu opinie rzeczoznawców z zakresu pożarnictwa w podobnych sprawach, z których wynika, że prawdopodobieństwo powstania zagrożenia z tytułu awarii gazociągu i ulatniania się gazu jest ekstremalnie niskie.” Oczywiście w naszym przypadku chodzi o gazociąg pod ogródkami działkowymi.

Biegły też wskazuje, kiedy może dojść do zagrożenia ze strony gazociągu: „prace ziemne przy użyciu sprzętu ciężkiego mogły skutkować powstaniem zagrożenia dla zdrowia lub życia wielu osób albo mieniu w wielkich rozmiarach, ale z małym prawdopodobieństwem wystąpienia. Nieprawidłowy sposób wykonywania prac, mógł doprowadzić do uszkodzenia gazociągu z wszelkimi z tego powodu konsekwencjami (zapaleniu się gazu lub wybuchu mieszaniny gazowo-powietrznej), a więc i narażeniem osób znajdujących się w strefie zagrożenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia labo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.”

Wszystkie zaznaczenia pochodzą z opinii biegłego.

Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego powinien rozstrzygać wątpliwości, a tu mamy przypadek, że zamiast wykorzystać swoje fachowe kompetencje wykazał się jedynie  nadgorliwością.

Nasz człowiek w świecie wielkiego sportu

4 sierpnia odbędzie się na cmentarzu komunalnym pogrzeb Stanisława Żyjewskiego. Uroczystość rozpocznie się o godz. 14.00. Poprzedzi ją modlitwa różańcowa (od godz. 13.30).

Poniżej zamieszczam wywiad ze Stanisławem Żyjewskim, który opublikowałem w „Gazecie Górowskiej” w 1996 (nr 10 s. 10-11, il.). Zdjęcia pochodzą z kroniki LZS.

Podczas otwartego turnieju tenisa stołowego (31 stycznia 1983 r.) 

Jaki był pana pierwszy kontakt ze sportem?

Na ulicy Błotnej, tam gdzie wylewał rów, była łąka między dwoma rzędami topól. Jeśli rów nie wylał, a jak wylewał, to pływaliśmy na balii, próbowaliśmy grać między drzewami szmacianką. Nie była to piłka, lecz zwój gałganów, dobrze obszyty, ale krzepa tam grających powodowała, że musiał iść ciągle do renowacji. Miałem wtedy 8, 9, 10, 12 lat.

Potem górowska "Pogoń". Przyjaźniłem się z Jankiem Dwornikiem. Był on wybijającym się chłopakiem wśród tej ciżby grających w piłkę. Moim zdaniem, zmarnowany talent. Liznął bardzo szybko wielki świat, tam gdzie ja teraz jeżdżę, ale niestety zmanierował się. Spotkało go to, co wielu. Nie potrafił się wziąć w karby. A mógł zajść daleko.

Szkoła. Grałem na bramce w reprezentacji szkolnej w piłce ręcznej. Trochę w siatkówkę za sprawą nieodżałowanego Antoniego Nasiadki. Miał na mnie wielki wpływ Zygmunt Obertyński, którego bardzo cenię. Wiele jego spostrzeżeń sobie przyswoiłem i korzystałem z nich w późniejszym czasie. Jest to dla mnie niekwestionowany autorytet Ziemi Górowskiej, jeśli chodzi o działaczy sportowych.

Próbowałem grać. Były to lata 70. Wówczas, przypominam, polska piłka przeżywała swoje wielkie dni. Wszystkie boiska były pełne, nawet między drzewami koło "Magnolii" grano. Tam byli najlepsi, ja do nich nie należałem. Przyznaję po prostu - nie wstawiałem nogi tam, gdzie inni głowy wstawiali.

We Wrocławiu miałem okazję mieszkać koło stadionu "Śląska". Dosłownie kilkadziesiąt metrów od ulicy Oporowskiej. Chodziłem tam jako kibic. Zawsze siedząc na trybunach, marzyłem, żeby po tej pięknej zielonej murawie pobiegać. W ubiegłym roku po awansie "Śląska" do ekstraklasy przed jego meczem z "Górnikiem" zacząłem się do siebie uśmiechać, na co obserwator z Warszawy zapytał, dlaczego jestem taki wesoły. Mówię mu, że spełniły się moje młodzieńcze marzenia. Chciałem kiedyś po tej murawie biegać i teraz jestem na niej jako osoba mogąca swoją postawą wywierać istotny wpływ na widowisko sportowe.

Tak na marginesie. Nie miałem szczęścia do trenerów. Nie było wówczas w Górze dobrych trenerów. Młodzieżą zajmowali się przypadkowi ludzie jak np. p. Henryk Hryniewicz. Zupełnie poroniony pomysł. Mariaż kota z marchewką. Próbował czepiać się siatkówki, a jak to wyszło - wszyscy widzą. Próbował trenować ludzi uzdolnionych w piłce nożnej ... i to może mnie zniechęciło.

Po okresie poszukiwań podjąłem pracę w Wojewódzkim Zrzeszeniu Ludowych Zespołów Sportowych jako inspektor rejonowy. A tamtym okresie - 1982 r. - Ziemia Górowska to była pustynia. Grał zespół "Pogoni", "Orla" Wąsosz, Kłoda, Chróścina czy Osetno. Brak infrastruktury ... Życie z dnia na dzień ... Trzeba było praktycznie zacząć wszystko od nowa.

A co się zmieniło? Z drewnianych połamanych bramek wszyscy przeszło na metalowe. Powstał nowy stadion w Osetnie, odgrażają się, że w tym roku wybudują szatnię. Glinka nie miała stadionu, ale była zdolna młodzież. Praktycznie połowa "Pogoni" to chłopcy z Glinki. Zbudowano tam stadion. Na wysypisku w Chróscinie - też stadion z szatnią, która jest modernizowana. Chcieliśmy zrobić stadion w Ślubowie, nic z tego nie wyszło. Rozpoczęliśmy stadion w Kłodzie. Padły PGR'y i stoi tam szkielet do dziś. Ogrodziliśmy te obiekty. Dla mnie rejon to także Jemielno, dla mnie rejon to także Wąsosz, dla mnie rejon to także Niechlów. Tam stoi kontener, dzięki temu, że pracowałem w zrzeszeniu. Być może za mało załatwiłem, ale kto się spodziewał, że tak wszystko wypadnie.

W 1986 r. Rada Miejsko-Gminna LZS'ów zajęła 4 miejsce kraju wśród ponad 2000 jednostek. Góra stała się najlepszym rejonem w ramach spartakiady zakładów pracy. Najbardziej usportowionym rejonem 3 razy z rzędu.

Posiedzenie Rady Gminnej LZS. Od lewej: Jan Dwornik (referent d/s sportu w Urzędzie Miasta i Gminy w Górze), Stanisław Żyjewski (inspektor LZS), Zbigniew Kida (przewodniczący rady) i Bogdan Sofuł (instruktor d/s sportu).

Potem zostałem powołany na stanowisko zastępcy przewodniczącego Rady Wojewódzkiej LZS. Sprawowałem te funkcję przez 3 lata do 1989 r. Od tego roku zostałem prezesem. Wybrano mnie na szefa kolegium sędziów w randze wiceprezesa OZPN.

Od 1986 r. stawiałem pierwsze kroki w  sędziowaniu. W tym roku praktycznie mija dziesięciolecie mojej przygody z gwizdkiem, ale na oficjalne trzeba jeszcze rok poczekać. Krok po kroku poznawałem Polskę aż do dnia dzisiejszego. Ukoronowaniem tej działalności było uzyskanie tytułu najlepszego arbitra w kraju i statusu reprezentanta Polski.

Na stadionach Europy zdaję sobie sprawę, że jestem przedstawicielem 40-milionowego narodu. Na każdym stadionie oprócz flag UEFA, FIFA, zespołów, które grają, wisi flaga polska.

W świetle reflektorów w katowickim "Spodku" nie naszła pana refleksja, w jaki sposób przebył pan drogę z małego miasteczka, jakim jest Góra, do świata wielkiego sportu?

Wiele osób zadaje mi to pytanie, jak to się mogło zdarzyć, że z okręgu bez tradycji, bez piłki ligowej, bez żadnej, bo takowej pomocy nie miałem, wyszedł taki sędzia. Sam się często nad tym zastanawiam. 3 lata III ligi. 4 lata II ligi. Jest to dosyć długi okres. Ponad 120 meczów. Zwiedziłem kraj wzdłuż i wszerz. W życiu trzeba mieć dużo szczęścia. Oprócz predyspozycji, umiejętności, ciągłej pracy, ciągłego doskonalenia i krytycznego podejścia wobec własnej osoby - trzeba mieć dużo szczęścia.

Czy istnieją różnice w sędziowaniu w niższych klasach rozgrywkowych i na szczytach?

Tak, na pewno są różnice. Trzeba rozdzielić dwie rzeczy, zabawę i amatorstwo od profesjonalizmu. Przede wszystkim piłka "nizinna" polega na zabawie, na emocjach. Piłka profesjonalna - na wyrafinowaniu, cwaniactwie, na systemie układów. Jest to wielki biznes. Jest to wielkie widowisko sportowe. Tam, gdzie się zaczynają interesy, tam się kończą sentymenty.

Najtrudniej mi jednak sędziować mecze na najniższych szczeblach. Właściwie z tego powodu, że ludzie nie przychodzą oglądać mecz, ale sędziego. Zostaje mi coraz mniej czasu, żeby prowadzić zawody na najniższy szczeblach, ale 11 lutego po raz czternasty będę sędziował w Chróścinie turniej "O Białą Piłkę". Bez względu na to, jaki mam stopień, jaka mam rangę, ja się tam dobrze czuję. Ten turniej rodził się u mojego boku. Nie tylko, bo to zasługa przede wszystkim Zbyszka Kidy, tutaj dla niego osobne słowa podziękowania.

Jak pana niewątpliwy sukces odbierają ludzie?

Czyjeś wyjście ponad środowisko usiłuje się pomniejszyć poprzez negowanie pojęcia sukces. W podtekście kryją się z reguły pytania: jak on to zrobił? ile komu dał? jakim sposobem? Jest zbyt mało osób, które w prywatnych rozmowach podają szczerze rękę. Nie myśli się o wrodzonych predyspozycjach, umiejętności znalezienia się w danym miejscu i czasie, ciężkiej pracy i szczęściu. Jak długo w społeczeństwie będzie panowała negacja pojęcia sukcesu, tak długo ludzie poczynając od szczebla gminnego, poprzez wojewódzki i centralny będą ściągani za nogi w dół.

Czy boi się pan na boisku?

Oczywiście, tak. Człowiek, który nie odczuwa strachu, jest jak nienormalny. Zapamiętałem takie sytuacje. Na meczu "Legii" ze "Stomilem" pół trybuny plastikowych krzesełek poleciało na boisko. Albo podczas spotkania "Legia" - "Widzew” petarda opadła koło mojej nogi i wyrwała w podłożu dziurę wielkości stopy. Gdybym nie odskoczył, moja noga by poleciała. Ostatni mecz "Lech" - "Legia". Jedna nierozsądna decyzja i tłum żądny krwi znalazłby się na placu. Wtedy o nieszczęście nietrudno. Strach to normalny ludzki odruch. Sędzia ciągle żyje w poczuciu stresu i zagrożenia. Po gwizdku strach znika, koncentruje się na meczu.

Jak pan dba o zachowanie odpowiedniej kondycji fizycznej?

Odpowiedź na to pytanie zna gospodarz górowskiego stadionu Ido Rodriguez. Wieczory są moją specjalnością. Bieżnia żużlowa, którą wybudował Zygmunt Obertyński, wycisnęła ze mnie dużo potów. Podobnie lasy, górki, dukty wokół. W śniegu, mrozie, na lodowicy. Mimo że miałem kolano poddane naświetleniu laserem. Poszło ścięgno, bo nie wytrzymało obciążeń. Biorę udział w sparringach. Jak w Górze zaproszą, to przyjdę. Tutaj dawno nie byłem.

 Czy małe kluby sportowe mają szansę przetrwania?

Każdy ma swoje kłopoty, wielki sport i sport amatorski. W tym ostatnim oprócz wsparcia finansowego najważniejszym elementem jest człowiek. Żyje on dzięki ludziom, którzy bezinteresownie poświęcają swój czas. Takim działaczem był Migdał, Obertyński, Nasiadko, Jasiu Chmura. Takim działaczem jest Dwornik, Kida, Pawliczak z Osetna, Szymczyszyn z Czerniny, Sowka z Chróściny. Mógłbym tu wymienić wiele nazwisk. Należy się im pomóc od ludzi sprawujących władzę. Jeśli będą pieniądze, to najlepszy wójt, burmistrz, przewodniczący rady nic nie zrobi bez tych ludzi. Odchodzi człowiek, nie ma następcy, to się wszystko wali. Dochodzi do sytuacji, gdy laureatem nagrody Rady Miejskiej zostaje wybrany taki człowiek jak p. Kędziora, który powinien się wiele uczyć i zasłużyć na to miano, bo w jakim świetle stawia się ludzi, którzy w Górze i gminie działali kilkadziesiąt lat i wiele dla tego sportu zrobili. A ja zadaje sobie pytanie, czy ktoś zorganizuje biegi, żeby dzieci ze szkoły podstawowej czy młodzież z liceum  mogły uczestniczyć?

Zaproszenia zostały wysłane do wszystkich szkół.

Zgadzam się. Odbijamy piłeczkę w stronę nauczycieli wychowania fizycznego. Z przykrością stwierdzam, że są jednostki, których zaangażowanie wykracza poza regulamin szkolny. Przykładem biegi olimpijskie w Górze. Przyjechało całe województwo, a z Góry przybyło parę osób. To samo z innymi imprezami.

Czy pana przykład zachęci innych do naśladownictwa?

Obecnie na kursie sędziowskim jest ponad 25 osób. Bardzo duża liczba w porównaniu z kilkoma ubiegłymi latami. W Górze jest praktycznie jeden sędzia.

Dlaczego?

Ja sam zadaje sobie to samo pytanie.

Dziękuję za rozmowę i życzę sukcesów w przygodzie z sędziowskim gwizdkiem.